"Eem kiek'n"

"Dag meneer, mag ik u wat vragen?"
De man van middelbare leeftijd kijkt me verbaasd aan. In deze straat heeft niemand hem ooit aangesproken.  "Ja."
"Wat komt u in deze straat doen? Bezoekt u prostituees?"
"Nee... Alleen eem kiek'n." Hij glimlacht van oor tot oor. Hij loopt snel verder.
Zijn zwaar Gronings accent verraadt dat hij een local is.

Velen zullen deze Grunninger een vies mannetje noemen: een man van zijn leeftijd nog op zoek in duistere straatjes, weggedoken in z'n jas, op zoek naar vrouwelijk schoon.  Zijn grijns ergert mij. Is hij naïef of sluit hij de ogen?

Veel mannen die we in de prostitutiestraten van Groningen spreken hebben een sociaal of seksueel probleem. Zij bezoeken prostituees of lopen tien rondjes om naar de schaars geklede vrouwen te kijken. Niet alle mannen geven non-verbaal zo eerlijk weer wat zij zoeken bij prostituees. Deze grijnzende man is eerlijk over z'n gevoelens jegens deze vrouwen, maar hij heeft een enorm bret voor z'n kop.

Zijn grijns laat zien dat hij de vrouwen niet werkelijk ziet. Prostituees zijn voor hem alleen objecten waar hij zijn seksuele gevoelens op kan botvieren. Veel mannen bekijken en behandelen vrouwen als zodanig. Dit objectiveren is zeer kwalijk en zorgt ervoor dat er geen verbindende relatie mogelijk is.  Zijn grijns legt iets diepers bloot. Deze man zit vast in een web van leugens; en die scheppen een fijne wereld! Een fijne wereld voor hem, niet voor haar.

Dit onvermogen of deze onwil om een relatie aan te gaan, zorgt ervoor dat prostituanten de situatie, gevoelens en verlangens van de prostituees niet zien en zich niet willen verhouden tot de mens achter de prostituee. In gesprekken zien we dat veel mannen hun verantwoordelijkheid niet willen nemen, maar ook dat zij feiten verdraaien.
Enkele voorbeelden:
"Het zijn sterke vrouwen, want ze hebben al veel meegemaakt, dus het zijn geen slachtoffers"  "Ik ga niet bij jonge vrouwen naar binnen, alleen bij oudere vrouwen; oudere vrouwen kunnen niet gedwongen zijn"
"Als het lopende band werk is, hoeft het van mij niet, want dan is het voor de vrouw ook ongezond"
"De politie houdt het hier goed in de gaten; het is legaal wat ik doe."
"We hebben allemaal behoeftes. Ik moet toch ergens met het zaakje heen?"

Het is bekend dat prostituees tijdens seksuele handelingen niet kunnen functioneren zonder dat zij zich emotioneel afsluiten voor zichzelf en voor de klant. Een gespleten persoonlijkheid ontstaat noodgedwongen. Een groot gedeelte van de prostituees is door een maffioos netwerk ook zo getraind; kwetsbaarheid wordt hardhandig afgestraft. Ook is het bekend dat prostituees die gedwongen of niet gedwongen zijn in fysiek, emotioneel en geestelijk opzicht even veel hulpverlening en herstel nodig hebben. Beide groepen zijn even kapot.

De grijns verraadt dat deze man meegaat in deze gespleten wereld. De man ziet de vrouw achter het raam als seksueel object en niet als vrouw, laat staan als moeder, dochter, buurmeisje, collega, klasgenoot, enzovoorts.

De grijzende man gaat 'eem kiek'n'. Niet naar een vrouw. Hij ziet haar niet. Hij kijkt naar een lichaam. Een lichaam zonder ziel.
Zijn grijns zou snel verdwijnen als hij wist dat de vrouw een moeder is die haar zoon mist. Of een vrouw is die hardhandig de prostitutie in gedwongen is en zo bang is als een parkiet, maar toneelspeelt als een musicalster. Of als kind seksueel misbruikt is door een andere man met een grijns. Zijn grijns zou snel verdwijnen als hij wist wat hij - samen met zijn seksegenoten - aanricht met zijn naïeve en tegelijkertijd domme gedrag.

William Wilberforce schreef:  "It is the true duty of every man to promote the happinnes of his fellow creatures to the utmost of his power."

Ik heb medelijden. Ook met deze mannen. Zij lijken niet meer in staat om verantwoordelijkheid te nemen en te geven om een ander.

Tijdens de gesprekken die we op straat voeren, komen deze twee werelden samen. Enerzijds de verlangens van de man naar intimiteit, vrouwelijke schoonheid en masculiniteit. Anderzijds de gevolgen die zijn gedrag heeft voor een ander. Voor sommigen is dit confronterend, voor anderen is dit een kijkje nemen in de toekomst. Is er dan toch hoop?


Het team van "Werken Aan Nieuwe Tijden" staat één keer in de twee weken in de Groningse prostitutiestraat en voert gesprekken met prostituanten.  

Thuiskomen

De zomervakantie is voorbij! Na een aantal weken in heerlijke rust te hebben doorgebracht in Duitsland - voor zover dat gaat met een geweldige eenjarige dochter die steeds mobieler wordt! - zijn we gister weer teruggekomen in Groningen. Een heerlijk vertrouwd gevoel valt over me: er werken nog steeds een aantal mannen aan de stadsring, de hijskraan achter ons huis torent boven ons huis en onze kat wachtte ons al op bij de voordeur.
Na de auto te hebben uitgepakt, pak ik de fiets. Het ritje naar de markt fietste ik bijna gedachteloos, zo vertrouwd! Langs de studio's van OOG, het Noorderplantsoen en langs het Ichthus Café.
In de binnenstad wemelt het van de nieuwe lichting studenten. Het lijkt een invasie van tieners die oud doen voor hun leeftijd en optimistisch hun weg zoeken in de stad. Binnen een aantal maanden zijn ze volledig geïntegreerd in het studentenleven en zijn ze blijvend van Groningen gaan houden.
Bij de marktkraam kom ik de vertrouwde verkopers tegen. Ze weten dat ik een prachtige dochter heb en stoppen een extra banaan toe.
Eenmaal thuisgekomen zet ik de radio aan om ondertussen het eten te maken: stamppot rauwe andijvie. Er is weer een vergadering in Brussel. Je raadt het nooit: krijgen de Grieken weer de volgende zak met geld? Mr. Euro zegt dreigend dat er nog wel enkele vragen zijn. Het aloude liedje...
Kortom: het leven gaat weer z'n gangetje. Het maakt het tot een warm welkom!

Praatjes vullen gaatjes

Vol spanning lig ik in de stoel. Een vreemde gele bril bedekt een derde van mijn gelaat. De tl-verlichting boven me schijnt zoals altijd fel. Vier handen houden zich bezig met het in positie houden van allerlei spuitende, draaiende en zuigende apparaten in mijn mond. Deze fixatie op één tand is voor mij nieuw. Het is de allereerste keer dat er in mijn mond een gaatje wordt gevuld. 

“Heb je vorige week nog gebarbecued?” 

Even twijfel ik of deze vraag aan mij gericht is. Heeft de tandarts een stukje vlees gevonden?

“Ja, met de hele buurt”, antwoordt de assistente, “op onze kleine barbecue”. Ze klinkt lichtelijk nerveus.

Raakt ze een zenuw? Ik word er zenuwachtig van. 

“Past dat wel? Ken je veel van je buren?” 

De tandarts kijkt me lijnrecht aan. Zijn hoofd hangt nog geen twintig centimeter boven mijn hoofd. Even wil ik antwoorden dat ik niet bij de buurtbarbecue van de tandartsassistente ben geweest, maar dan zegt de tandartsassistente: 

“Nou, er waren ook weer niet zoveel mensen. Inmiddels ken ik best wel wat buren. Onze buurvrouw is een oud-klasgenoot van me.” 

De tandarts humt instemmend. 

Zou de ingreep met deze hum succesvol afgerond zijn? 

“Hoe is het met Esther?”, vraagt de assistente. 

Nee dus. 

“Ja, goed.”  

Een nieuw apparaat wordt in mijn mond gestopt. 

De tandarts vervolgt: “Ze vindt het zo langzamerhand wel zwaar worden.”

Hij wisselt van gereedschap. 

“Over één week gaat ze met verlof.” 

Ik hoop voor deze Esther dat deze in wit gestoken man tijdens het puffen niet aan de vroedvrouw vraagt naar haar barbecue-ervaringen. 

“Haar verlof kon niet een week vervroegd worden, want dan ontstonden er gaten in de werkroosters die vervolgens niet gevuld konden worden.”

Tandartsenhumor.

Bij het afscheid vraag ik me af of ik officieel mag refereren aan de buurtbarbecue en de zwangerschap. Waarschijnlijk niet, want ik lag daar als patiënt met permissie verdoofd te zijn en het is sociaal onwenselijk als ik ga stoken in wat privé is. Maar misschien ook wel, want ondanks de verdoving heb ik meegenoten van alle koetjes en kalfjes die op  de barbecue aanbranden en de bloemetjes en bijtjes die de zwangerschapsperikelen veroorzaakt hebben. 

Mijn aandeel in dit sociale gebeuren is het met open mond vol tanden liggen. Ik besluit dat zo te houden. Dit keuvelende stel heeft toch maar eens bewezen dat het spreekwoord “praatjes vullen geen gaatjes” niet langer standhoudt. Ik bedank hen en stap op. 

De bejaarde die niet van zijn rollator viel

Op een zonnige namiddag ondernemen Lydia en ik met onze dochter een tochtje naar de plaatselijke supermarkt. Vanavond gaan we Surinaamse roti eten; de rotiplaten uit Paramaribo heb ik al uit de diepvries gehaald. Alle ingrediënten hebben we in huis, maar de kruimige aardappelen missen nog. 

Aangekomen op het plein voor de ingang van de Albert Heijn, zien we een bejaarde man in een opvallende rode jas cruisen op zijn rollator. Cruisen, want het ziet er opvallend relaxt uit. Tenminste, het ziet er gedurende één nanoseconde relaxt uit. De man met onverzorgde baard hangt steeds meer naar achteren alsof hij een slechte act uitvoert. Eerst zit hij nog in de zithouding, maar steeds meer verdwijnt de bejaarde in een liggende positie alsof hij op een strandstoel op een uitgestrekt strand de zon aan het aanbidden is. In ieder geval vangt zijn kalende hoofd volop zonnestralen.

Rollators zijn voor de oudere medemens bedoeld om even op uit te rusten na bijvoorbeeld een bezoekje aan de supermarkt. De man zijn gevoel van veiligheid wordt hard weggevaagd door het ontbreken van een leuning. Zijn ogen stralen iets uit tussen angst en verwarring.  

De man hangt inmiddels zover naar achter dat Lydia en ik elkaar met grote ogen aankijken. Vragen als ‘zien we dit goed?’ en ‘gaat het met deze man wel goed?’ schieten door ons heen. Het overige winkelend publiek is op te delen in drie categorieën: een deel doet alsof zij niks ziet, een deel kijkt vermakelijk naar dit in hun ogen stukje entertainment en een deel blijft steken in het verstijfd staan kijken hoe dit afloopt. 

De man heeft zijn armen naar voren gericht, zodat hij zijn lichaam ternauwernood in balans houdt. Hij zakt echter steeds meer naar achteren. Lydia grijpt in en pakt de man bij zijn onderarm. 

‘Gaat het goed?’, vraagt Lydia de verwarde man resoluut. 

‘Nou…’ ,stamelt de man wat, ‘nee.’  

Omstanders kijken toe hoe Lydia als reddende engel handelt. De man in zijn leren jas van Hufterproof komt tot mijn verbazing nog steeds niet aangesneld. 

Lydia houdt aan: ‘Zal ik een ambulance bellen?’ 

Olijk kijkt de man haar aan. Meent ze het echt? ‘Nee, hoor, dat hoeft niet’. 

‘Echt niet?’

‘Nee’, zegt de man nu bedaard. Hij zit weer vertrouwd op zijn plek. Zijn eigen risico zit er vast al doorheen. 

We lopen verdwaasd richting de ingang van de supermarkt en draaien ons nog één keer om. De man pakt een pakje sigaretten uit zijn binnenzak en steekt er één op. Deze week hoorde ik iemand zeggen over zijn generatie: “Ach, daar kan hij ook niks aan doen, want die hele generatie is van kindsbeen af aan verslaafd gemaakt aan sigaretten.” 

Ik pak m’n telefoon en realiseer me dat iedere generatie inderdaad z’n eigen verslaving heeft. Op een dag balanceer ik ook op het puntje van mijn rollator. En nadat een uitgestoken hand van een hufterproofe medemens mij van de ondergang gered heeft, schiet ik een selfie en deel het aan al m’n facebookvrienden met bijschrift: “Lekker cruisen op m’n rollator in het zonnetje!”

Als Napoleon op de camping

Weinigen hebben zoveel invloed gehad als Napoleon Bonaparte. Er zijn meer boeken over hem geschreven dan over welke andere politicus dan ook. Napoleon heeft wat dat betreft z'n Waterloo nog niet gevonden. Waar ligt zijn kracht?

Vandaag las ik op NU.nl dat uit Australisch onderzoek blijkt dat lang zitten de geestelijke gezondheid behoorlijk negatief kan aantasten, vooral als je voor een scherm zit.

Napoleon is door de ogen van onze tijd een aparte. Hij heeft meer op z'n paard geleefd dan in een stoel gezeten. Hij zwierf duizenden kilometers door Europa en ging menig gevecht aan. Napoleon is dood, maar leeft glorieuzer dan z'n overwinnaars. Het gedachtegoed van deze kleine Fransman leeft tot op de dag van vandaag voort.

Een bekende uitspraak van Napoleon: “De dood stelt niets voor; maar verslagen het leven leven, is hetzelfde als dagelijks doodgaan." Daar mogen wij, als appende, Facebookberichtende schemtuurders een voorbeeld aannemen. Sta op! Druk je scherm aan de kant, leef als Napoleon en ga deze zomer kamperen! (Wees wel een beetje lief voor elkaar...)

Breaker, het tussendoortje dat altijd tussendoor kan

Er ontstaat naast me een plasje.
Ik hoor de moeder tegen haar 1 meter lange dochter (die geniet van een Breaker – je weet wel ‘het tussendoortje dat altijd tussendoor kan’ –) zeggen: “Ja. Moet je ook niet drinken, hé?” Het is al te laat.
Ik plaats mijn voet een paar centimeter verderop.
Het meisje kijkt me aan alsof zij net zo onschuldig is als een lieveheersbeestje die gratis en voor niets een extra stip ontvangen heeft, doordat het net onder een hoogwerker met schilders door is gelopen.
‘En…’ zie ik het meisje denken: ‘Het lucht wel op!’.

Het plasje ligt er nog steeds als de medewerker van het Consulaat van Suriname in Amsterdam weer naar de balie komt.
De moeder van dat meisje vraagt zonder enige gene: “Hebt u ook een dweil?” Om er prompt aan toe te voegen als antwoord op een vraag: “Ja, een toeristenkaart.” Een korte stilte volgt: “Mijn dochter heeft hier geplast. Hebt u een dweil?” 

Na 5 minuten komt er een man in pak aangelopen. Hij heeft een emmer met een dweil in de hand. Hij kijkt om zich heen. Na een korte zoektocht heeft hij het gespot. 

Moeder ziet dat het haar dochter niet zoveel doet allemaal: “Je kleren zijn nu wel vies, hé?!”
Dochter zegt niets. 

Gelukkig heeft het meisje een zwarte legging aan. Dan zie je het niet. 

Ondertussen heb ik de meest mislukte pasfoto gemaakt die je je maar kunt voorstellen. Toen ik het gordijntje dichttrok, wist ik het eigenlijk al. Mijn haar te lang, nog half slapend. Tot overmaat van ramp was het onmogelijk om het zitvlak lager te zetten, waardoor ik gebukt èn voorover geboden vastgelegd ben.
Vereeuwigd in het visum. 

En nu dus ook vereeuwigd in het archief van de Surinaamse overheid. Dus mocht ik ergens tussen 30 april en 7 mei aangemerkt worden als crimineel, dan heb ik een passende foto geleverd. 

Gelukkig is de foto zo erg dat mensen me niet zullen herkennen.

Zo, nu eerst een Breaker.

3 manieren van stadsleven

Vele eeuwen geleden werd Jeruzalem onder de voet gelopen. Mannen, vrouwen en kinderen werden meegenomen naar het huidige Irak. Daar moesten ze als ballingen werken en leven. De generaties daarna lieten een kracht zien die voor ons ook erg inspirerend kan zijn. 

Grofweg hadden de Israëlieten volgens Tim Keller (in m'n eigen woorden) drie keuzes: isolatie, assimilatie en participatie.

Isolatie
Onder de Israëlieten waren profeten die de mensen een toekomst voorhielden waar zij naar verlangden: op een dag worden we bevrijd en kunnen we naar een nieuw Jeruzalem. Mensen sloten zich voor vandaag af en verlangden naar de toekomst of het hiernamaals, waardoor zij weinig aandacht besteedden aan het 'hier en nu'.

Veel christenen ervaren de aarde als een plek waar veel onrecht en pijn plaatsvindt. God belooft ons een nieuw Jeruzalem; Jezus maakt een plaats voor ons! Waarom zouden we in het 'hier en nu' leven als de schepping zo door en door verrot is? Zij bezoeken zondag na zondag de erediensten en doen trouw hun dagelijkse werk.

Assimilatie
Een ander deel van de Israëlieten had alle hoop verloren. God had hen verlaten, dus waarom zouden ze zich nog bezighouden met God? Deze mensen stopten met de tradities en onderhielden hun cultuur niet, maar gingen op in alles wat het leven te bieden had in Bagdad van die tijd.

In deze post-moderne samenleving hebben veel mensen hun geloof in een God verloren. Er is zoveel plezier te maken in deze wereld: waarvoor heb je nog een God nodig?! Sommigen komen tot de conclusie dat, als de Kerk zich bezighoudt met regeltjes,  je beter zonder de Kerk verder kunt leven.

Participatie
De profeet Jeremia roept de Israëlieten om de derde weg te gaan.

Jeremia 29:4-7:
‘Dit zegt de HEER van de hemelse machten, de God van Israël, tegen de ballingen die hij vanuit Jeruzalem naar Babel heeft laten voeren: Bouw huizen en ga daarin wonen, leg tuinen aan en eet van de opbrengst, ga huwelijken aan en verwek zonen en dochters, zoek vrouwen voor je zonen en huw je dochters uit, zodat zij zonen en dochters baren. Jullie moeten in aantal toenemen, niet afnemen. Bid tot de HEER voor de stad waarheen ik jullie weggevoerd heb en zet je in voor haar bloei, want de bloei van de stad is ook jullie bloei.

Ook wij wonen maar tijdelijk in Groningen (of een andere plaats). Voor ons als mensen geldt dit nog steeds: 'de bloei van de stad is ook jullie bloei'. Het is een aansporing om volop mee te doen in de stad en jezelf te verbinden aan mensen om je heen. Niet vanuit angst de veilige weg kiezen, niet vanuit hopeloosheid genieten van elk moment, maar als mens open bloeien door je te geven en te participeren in jouw stad.

Ik kies voor de derde weg. Jij?

Twee euro zesenzeventig

Mijn dochter lacht breeduit naar me. Vol vertrouwen gooit ze zich gillend achterover. Ik vang haar op, gooi mijn armen om haar heen en werp haar de lucht in. De vreugde straalt van haar af. Ze valt weer in mijn handen, reagerend op mijn brede glimlach met lieve babygeluidjes. Mijn hart smelt. 

Twee jaar geleden hebben Lydia en ik vol overtuiging besloten van giften te leven van vrienden, bekenden en onbekenden. Voor het eerst ziet onze bankrekening een dieptepunt: €2,67. Zitten we nog wel op de goede weg? Lieve vrienden gaven deze maand extra geld, maar de huur van een paar honderd euro gaat er binnenkort ook nog af. Op dit soort momenten gaan mijn gedachten alle kanten uit met de voorstelbare vragen. Doe ik er goed aan? 

Het zijn hardnekkige vragen die keer op keer terugkomen. Sterker dan ooit tevoren weten Lydia en ik dat dit de weg is die God voor ons bedoeld heeft: de christelijk-sociale beweging in Groningen versterken. Keer op keer hebben we iedere maand weer meer dan genoeg. Onlangs kregen we een autootje, een bankstel, aardappelen, enzovoorts. Net zoals de manna in de woestijn voor een beperkte periode bedoeld was, mag ik ook stap voor stap vertrouwen op Gods voorzienigheid. Zoals Lucas 10:7 aangeeft, mogen we dankbaar gebruiken wat we ontvangen. De arbeider is z’n loon waard. 

Het is zo’n voorrecht om schouder aan schouder in de wereld een getuige te zijn en te werken aan Gods missie in de stad. Vanuit Gods liefde recht doen voor zwakken en verdrukten, trouw liefhebben van eenzamen en armen, ketenen verbreken en gevangenen bevrijden. Als we dat in eenheid doen, heb ik goede hoop dat de wereld Jezus Christus leert kennen. 

Op zo’n moment dat mijn dochter zich vol overgave zich in mijn handen laat vallen, besef ik dat Gods liefde mij meer zegt dan de het bedrag van €2,76. Ik voel me weer vredig en vreugdevol worden, voor even. Ik ga er vanuit dat, als ik geen gekke beweging maak, God ons opvangt… en weer de lucht ingooit! 

Evert Sulman is kwartiermaker in stadszending in Groningen, hij leeft van giften om zich fulltime in te zetten voor de bloei van de Stadjers, waar kan samen met kerken, christelijke organisaties en anderen, want de bloei van de stad is ook onze bloei.

De schaduwkant van de Bloemetjesmarkt

Verse snijbloemen, grote en kleine kamerplanten, bloembollen en zaaigoed, tuin- en kuipplanten, enzovoorts. Jaarlijks komen meer dan honderdduizend mannen en vrouwen uit binnen- en buitenland op de Bloemenjaarmarkt in Groningen af. De lente is begonnen! Het Paasweekend staat voor de deur! 

Wanneer je op Goede Vrijdag de binnenstad binnenkomt ruik je de lente. De geurige bloemen en bloeiende planten zorgen voor een lentegevoel. Nieuw leven! Een straat verderop zetten honderden mannen figuurlijk de bloemetjes buiten. Vanuit een verslaving, eenzaamheid of welk motief dan ook bezoeken zij prostituees: vrouwen die voor meer dan 90% onder valse voorwendselen of met dwangmiddelen in de Groningse seksindustrie geluisd zijn. Vrouwen die nog veel meer waard zijn dan alle bloemen in Groningen bij elkaar. De mannen betalen met een paar tientjes en laten een ravage achter: bij deze vrouw en bij zichzelf. 

Waar de lijdensweg van Jezus Christus op Goede Vrijdag te vergelijken is met de dagelijks herhalende leed in deze kamertjes en Stille Zaterdag met de stilte die in Groningen heerst over het lot van prostituees, heb ik hoop op een Pasen met nieuw leven voor deze vrouwen èn voor deze mannen. Zodat zij open bloeien als fleurige en geurige bloemen. 

Ontsnapt

Zoals dat in Thessaloniki gaat, zit ze op een bankje in het centrale park. Er komt een man naast haar zitten en hij vraagt haar: "Hoeveel kost het?" Want iedereen weet, als je als vrouw alleen op het bankje in het park zit, ben je prostituee en ben je te koop. Zij zegt hem: "Ik ben niet te koop. Weet je waar de politie is?" 

Ik loop in dat betreffende park wanneer een medewerker van The A21 Campaign Griekenland dit verhaal vertelt. Ik zie de bankjes staan. Naast speeltoestellen voor de kinderen. 

De man wijst een straat in waar ook een aantal hotels staan. Haar pooier heeft niets in de gaten wanneer zij hem vraagt haar naar het politiebureau te brengen. Eenmaal binnengekomen deelt ze haar verhaal en vertelt dat een ander meisje nog wordt vastgehouden. 

Breekhuizen 

We lopen naar de wijk waar het appartement staat. Ik loop een voordeur in en beland in een nagebouwd 'breaking house': een huis dat wordt gebruikt om de wil van een vrouw te breken. Daar zien, ruiken en lezen we haar verhaal. Ingepalmd in thuisland Bulgarije, gelokt naar Griekenland en vervolgens voor dagen achtereen stelselmatig verkracht. Ontsnappen wordt afgestraft. Ze verliest iedere hoop, gevoel van eigenwaarde en controle over haar leven. Dankzij de sluwe ontsnapping van de vrouw op het bankje in het park, kon ook deze vrouw bevrijd worden. Het loopt goed af! 

A21 vangt deze slachtoffers op, begeleidt naar traumaverwerking, medicatie en een nieuw leven met werk en toekomstperspectief. Ook traint A21 de politie in het land en ziekenhuispersoneel. Sinds 2 jaar beheert A21 een landelijk telefoonnummer waar misstanden gemeld kunnen worden (Hotline 1109) waarop 16.000 gesprekken gevoerd zijn. 

Bordelen 

Later in de middag lopen we door een buurt met tientallen bordelen, waarvan de meeste illegaal zijn. 60-70% van de Griekse mannen bezoekt meer dan 2 keer per maand een prostituee. Een legaal bordeel moet voldoen aan een aantal regels, zoals dat er één vrouw mag werken; daar hebben de pooiers iets op bedacht. Deze prostituee loopt van kamer tot kamer en werkt efficiënt alle wachtende mannen in een carrousel systeem af. Uitbuiting in optima forma gestimuleerd door de Griekse staat. 

Volgende week lanceert A21 in Griekenland een bewustwordingscampagne onder deze klanten, de prostituanten. Het gros van de mannen is dan wel vertrouwd met prostitutiebezoek, alleen in Athene zijn naar schatting al 600 bordelen, maar de mannen zijn zich niet bewust van de duizenden vrouwen die er als seksslaven werken. 

Oplossing 

Mocht je willen bijdragen aan de oplossing, dan wil ik je aanmoedigen om een donatie te doen, zodat A21 ook in Bulgarije (waar de meeste mensenhandelslachtoffers in Griekenland vandaan komen) ook een Hotline 1109/telefoonnummer gestart kan worden! www.slaafvooreendag.nl/doneer