Daar stond zij.
Zichtbaar op haar gemak.
Een hert, ongenaakbaar in het gras, naast het schelpenpaadje.
Ze kijkt naar beneden, wat om zich heen.
De bijna zwevende regendruppels dompelden het landschap in een nat gebeuren.
Het riet beweegt heel licht op het zuchtje wind.
Een beeld van onmetelijke schoonheid.
De lucht is bevangen van de verwachting aan een heerlijk afkoelende zomeravond.
Het hert leek voor een moment zich niet bewust van onze aanwezigheid.
De tijd staat eventjes stil.
Het prachtige dier intrigeert ons.
Hier lopen we vaker en dachten dat dit ons paadje is.
Maar nu staat er een hert die doet alsof het haar paadje is!
Dankzij het geluid van onze voorzichtig voortschuifelende voeten op het schelpenpad heeft het hert ons in de gaten.
Ze kijkt ons quasi nonchalant aan.
Alsof het edele dier denkt: 'jullie hier?'
Plots lijkt zij zich doordrongen van de situatie.
Twee mensen, de één met een grote zwarte paraplu, kijken gebiologeerd.
Nog geen vijftig meter afstand.
Het kwetsbare moment maakt plaats voor stevige, snelle passen.
Zonder angst, maar met een gepaste zekerheid.
Zo snel als we het licht bruine hert gevonden hebben, loopt het weer ons gezichtsveld uit de Beijumse bossen in.
We voelen ons dankzij dit ene moment even heel rijk!
Net achter de wijk waar we wonen, hebben we zojuist een prachtige schat ontdekt.
Altijd als we nu op het wandelpad lopen, zijn we ons bewust van dit hert.
Van een oplettende lezer ontving ik het volgende bericht:
"Even een kleine correctie, het moet een ree geweest
zijn, want herten komen hier niet voor. Het ree (Capreolus Capreolus)
komt in bijna heel Nederland voor, totale populatie enkele tienduizenden
exemplaren. In de zomer leven ze solitair, in de winter vormen ze
zogenaamde sprongen, groepen van enkele dieren tot soms wel 20."
