Breaker, het tussendoortje dat altijd tussendoor kan

Er ontstaat naast me een plasje.
Ik hoor de moeder tegen haar 1 meter lange dochter (die geniet van een Breaker – je weet wel ‘het tussendoortje dat altijd tussendoor kan’ –) zeggen: “Ja. Moet je ook niet drinken, hé?” Het is al te laat.
Ik plaats mijn voet een paar centimeter verderop.
Het meisje kijkt me aan alsof zij net zo onschuldig is als een lieveheersbeestje die gratis en voor niets een extra stip ontvangen heeft, doordat het net onder een hoogwerker met schilders door is gelopen.
‘En…’ zie ik het meisje denken: ‘Het lucht wel op!’.

Het plasje ligt er nog steeds als de medewerker van het Consulaat van Suriname in Amsterdam weer naar de balie komt.
De moeder van dat meisje vraagt zonder enige gene: “Hebt u ook een dweil?” Om er prompt aan toe te voegen als antwoord op een vraag: “Ja, een toeristenkaart.” Een korte stilte volgt: “Mijn dochter heeft hier geplast. Hebt u een dweil?” 

Na 5 minuten komt er een man in pak aangelopen. Hij heeft een emmer met een dweil in de hand. Hij kijkt om zich heen. Na een korte zoektocht heeft hij het gespot. 

Moeder ziet dat het haar dochter niet zoveel doet allemaal: “Je kleren zijn nu wel vies, hé?!”
Dochter zegt niets. 

Gelukkig heeft het meisje een zwarte legging aan. Dan zie je het niet. 

Ondertussen heb ik de meest mislukte pasfoto gemaakt die je je maar kunt voorstellen. Toen ik het gordijntje dichttrok, wist ik het eigenlijk al. Mijn haar te lang, nog half slapend. Tot overmaat van ramp was het onmogelijk om het zitvlak lager te zetten, waardoor ik gebukt èn voorover geboden vastgelegd ben.
Vereeuwigd in het visum. 

En nu dus ook vereeuwigd in het archief van de Surinaamse overheid. Dus mocht ik ergens tussen 30 april en 7 mei aangemerkt worden als crimineel, dan heb ik een passende foto geleverd. 

Gelukkig is de foto zo erg dat mensen me niet zullen herkennen.

Zo, nu eerst een Breaker.

3 manieren van stadsleven

Vele eeuwen geleden werd Jeruzalem onder de voet gelopen. Mannen, vrouwen en kinderen werden meegenomen naar het huidige Irak. Daar moesten ze als ballingen werken en leven. De generaties daarna lieten een kracht zien die voor ons ook erg inspirerend kan zijn. 

Grofweg hadden de Israëlieten volgens Tim Keller (in m'n eigen woorden) drie keuzes: isolatie, assimilatie en participatie.

Isolatie
Onder de Israëlieten waren profeten die de mensen een toekomst voorhielden waar zij naar verlangden: op een dag worden we bevrijd en kunnen we naar een nieuw Jeruzalem. Mensen sloten zich voor vandaag af en verlangden naar de toekomst of het hiernamaals, waardoor zij weinig aandacht besteedden aan het 'hier en nu'.

Veel christenen ervaren de aarde als een plek waar veel onrecht en pijn plaatsvindt. God belooft ons een nieuw Jeruzalem; Jezus maakt een plaats voor ons! Waarom zouden we in het 'hier en nu' leven als de schepping zo door en door verrot is? Zij bezoeken zondag na zondag de erediensten en doen trouw hun dagelijkse werk.

Assimilatie
Een ander deel van de Israëlieten had alle hoop verloren. God had hen verlaten, dus waarom zouden ze zich nog bezighouden met God? Deze mensen stopten met de tradities en onderhielden hun cultuur niet, maar gingen op in alles wat het leven te bieden had in Bagdad van die tijd.

In deze post-moderne samenleving hebben veel mensen hun geloof in een God verloren. Er is zoveel plezier te maken in deze wereld: waarvoor heb je nog een God nodig?! Sommigen komen tot de conclusie dat, als de Kerk zich bezighoudt met regeltjes,  je beter zonder de Kerk verder kunt leven.

Participatie
De profeet Jeremia roept de Israëlieten om de derde weg te gaan.

Jeremia 29:4-7:
‘Dit zegt de HEER van de hemelse machten, de God van Israël, tegen de ballingen die hij vanuit Jeruzalem naar Babel heeft laten voeren: Bouw huizen en ga daarin wonen, leg tuinen aan en eet van de opbrengst, ga huwelijken aan en verwek zonen en dochters, zoek vrouwen voor je zonen en huw je dochters uit, zodat zij zonen en dochters baren. Jullie moeten in aantal toenemen, niet afnemen. Bid tot de HEER voor de stad waarheen ik jullie weggevoerd heb en zet je in voor haar bloei, want de bloei van de stad is ook jullie bloei.

Ook wij wonen maar tijdelijk in Groningen (of een andere plaats). Voor ons als mensen geldt dit nog steeds: 'de bloei van de stad is ook jullie bloei'. Het is een aansporing om volop mee te doen in de stad en jezelf te verbinden aan mensen om je heen. Niet vanuit angst de veilige weg kiezen, niet vanuit hopeloosheid genieten van elk moment, maar als mens open bloeien door je te geven en te participeren in jouw stad.

Ik kies voor de derde weg. Jij?

Twee euro zesenzeventig

Mijn dochter lacht breeduit naar me. Vol vertrouwen gooit ze zich gillend achterover. Ik vang haar op, gooi mijn armen om haar heen en werp haar de lucht in. De vreugde straalt van haar af. Ze valt weer in mijn handen, reagerend op mijn brede glimlach met lieve babygeluidjes. Mijn hart smelt. 

Twee jaar geleden hebben Lydia en ik vol overtuiging besloten van giften te leven van vrienden, bekenden en onbekenden. Voor het eerst ziet onze bankrekening een dieptepunt: €2,67. Zitten we nog wel op de goede weg? Lieve vrienden gaven deze maand extra geld, maar de huur van een paar honderd euro gaat er binnenkort ook nog af. Op dit soort momenten gaan mijn gedachten alle kanten uit met de voorstelbare vragen. Doe ik er goed aan? 

Het zijn hardnekkige vragen die keer op keer terugkomen. Sterker dan ooit tevoren weten Lydia en ik dat dit de weg is die God voor ons bedoeld heeft: de christelijk-sociale beweging in Groningen versterken. Keer op keer hebben we iedere maand weer meer dan genoeg. Onlangs kregen we een autootje, een bankstel, aardappelen, enzovoorts. Net zoals de manna in de woestijn voor een beperkte periode bedoeld was, mag ik ook stap voor stap vertrouwen op Gods voorzienigheid. Zoals Lucas 10:7 aangeeft, mogen we dankbaar gebruiken wat we ontvangen. De arbeider is z’n loon waard. 

Het is zo’n voorrecht om schouder aan schouder in de wereld een getuige te zijn en te werken aan Gods missie in de stad. Vanuit Gods liefde recht doen voor zwakken en verdrukten, trouw liefhebben van eenzamen en armen, ketenen verbreken en gevangenen bevrijden. Als we dat in eenheid doen, heb ik goede hoop dat de wereld Jezus Christus leert kennen. 

Op zo’n moment dat mijn dochter zich vol overgave zich in mijn handen laat vallen, besef ik dat Gods liefde mij meer zegt dan de het bedrag van €2,76. Ik voel me weer vredig en vreugdevol worden, voor even. Ik ga er vanuit dat, als ik geen gekke beweging maak, God ons opvangt… en weer de lucht ingooit! 

Evert Sulman is kwartiermaker in stadszending in Groningen, hij leeft van giften om zich fulltime in te zetten voor de bloei van de Stadjers, waar kan samen met kerken, christelijke organisaties en anderen, want de bloei van de stad is ook onze bloei.

De schaduwkant van de Bloemetjesmarkt

Verse snijbloemen, grote en kleine kamerplanten, bloembollen en zaaigoed, tuin- en kuipplanten, enzovoorts. Jaarlijks komen meer dan honderdduizend mannen en vrouwen uit binnen- en buitenland op de Bloemenjaarmarkt in Groningen af. De lente is begonnen! Het Paasweekend staat voor de deur! 

Wanneer je op Goede Vrijdag de binnenstad binnenkomt ruik je de lente. De geurige bloemen en bloeiende planten zorgen voor een lentegevoel. Nieuw leven! Een straat verderop zetten honderden mannen figuurlijk de bloemetjes buiten. Vanuit een verslaving, eenzaamheid of welk motief dan ook bezoeken zij prostituees: vrouwen die voor meer dan 90% onder valse voorwendselen of met dwangmiddelen in de Groningse seksindustrie geluisd zijn. Vrouwen die nog veel meer waard zijn dan alle bloemen in Groningen bij elkaar. De mannen betalen met een paar tientjes en laten een ravage achter: bij deze vrouw en bij zichzelf. 

Waar de lijdensweg van Jezus Christus op Goede Vrijdag te vergelijken is met de dagelijks herhalende leed in deze kamertjes en Stille Zaterdag met de stilte die in Groningen heerst over het lot van prostituees, heb ik hoop op een Pasen met nieuw leven voor deze vrouwen èn voor deze mannen. Zodat zij open bloeien als fleurige en geurige bloemen.