Deze week heeft een man zich in wanhoop op de Dam in Amsterdam in brand gestoken. Kambiz Roustayi (36 jaar) deed dit waarschijnlijk naar het voorbeeld van de Tunesiër Mohammend Bouazizi (26 jaar) die hiermee in zijn land een revolutie ontketende. Ook de Iraanse asielzoeker Roustayi had net als Bouazizi geen strikte noodzaak om zijn leven in de waagschaal te leggen, maar hij besloot anders. Waarom?
Er zijn veel overeenkomsten tussen deze heren. Beide waren universitair opgeleid, beide konden door het systeem niet bouwen aan een solide toekomst en beide mannen deden de wanhoopsdaad voor hun familie en latere generaties.
Is het ethisch om te luisteren naar zo'n verwarde man? Burgers en politie probeerden het vuur op het lichaam van de man te blussen. Na twee minuten lukte dit. Maar eigenlijk stond de man al jaren in brand. Niemand stak een hand uit om iets fundamenteels te betekenen, omdat het systeem dat niet toelaat. Volgens zijn advocaat Frank van Haren zei Roustayi in mei 2009 tegen hem: "U leest wel in de kranten hoe het met mij afloopt." Het was de laatste keer dat Van Haren hem sprak.
Er is iets mis met de asielprocedure in Nederland. Er is iets mis met de gastvrijheid naar, opvang en begeleiding van asielzoekers. Er zijn legio voorbeelden van asielzoekers die tussen wal en schip belandden, diverse rapporten uitgegeven en waarschuwingen aan Nederland gericht. Maar Nederland is een oude, stokdove man.
Is het verlies van één man een revolutie waard? Ja, ieder mens is een revolutie waard. Aan alle Roustayi's zijn we het verplicht dat we niet langer stil zijn en afwachten. Het is nu de tijd om iets te doen. Want als er één onschuldig man omkomt, ben ook jij schuldig als je geen hand hebt uitgestoken. Juist de kerken, de christenen, die in een traditie staan van omzien naar elkaar en de overtuiging hebben dat God gerechtigheid wil, mogen op dit moment niet stil zijn.
Één man heeft een revolutie ontketend. Wie doet mee?
