Breaker, het tussendoortje dat altijd tussendoor kan

Er ontstaat naast me een plasje.
Ik hoor de moeder tegen haar 1 meter lange dochter (die geniet van een Breaker – je weet wel ‘het tussendoortje dat altijd tussendoor kan’ –) zeggen: “Ja. Moet je ook niet drinken, hé?” Het is al te laat.
Ik plaats mijn voet een paar centimeter verderop.
Het meisje kijkt me aan alsof zij net zo onschuldig is als een lieveheersbeestje die gratis en voor niets een extra stip ontvangen heeft, doordat het net onder een hoogwerker met schilders door is gelopen.
‘En…’ zie ik het meisje denken: ‘Het lucht wel op!’.

Het plasje ligt er nog steeds als de medewerker van het Consulaat van Suriname in Amsterdam weer naar de balie komt.
De moeder van dat meisje vraagt zonder enige gene: “Hebt u ook een dweil?” Om er prompt aan toe te voegen als antwoord op een vraag: “Ja, een toeristenkaart.” Een korte stilte volgt: “Mijn dochter heeft hier geplast. Hebt u een dweil?” 

Na 5 minuten komt er een man in pak aangelopen. Hij heeft een emmer met een dweil in de hand. Hij kijkt om zich heen. Na een korte zoektocht heeft hij het gespot. 

Moeder ziet dat het haar dochter niet zoveel doet allemaal: “Je kleren zijn nu wel vies, hé?!”
Dochter zegt niets. 

Gelukkig heeft het meisje een zwarte legging aan. Dan zie je het niet. 

Ondertussen heb ik de meest mislukte pasfoto gemaakt die je je maar kunt voorstellen. Toen ik het gordijntje dichttrok, wist ik het eigenlijk al. Mijn haar te lang, nog half slapend. Tot overmaat van ramp was het onmogelijk om het zitvlak lager te zetten, waardoor ik gebukt èn voorover geboden vastgelegd ben.
Vereeuwigd in het visum. 

En nu dus ook vereeuwigd in het archief van de Surinaamse overheid. Dus mocht ik ergens tussen 30 april en 7 mei aangemerkt worden als crimineel, dan heb ik een passende foto geleverd. 

Gelukkig is de foto zo erg dat mensen me niet zullen herkennen.

Zo, nu eerst een Breaker.