De portiekbel gaat.
“Met Harry van People International!”, hoor ik door de hoorn.
“Met wie?” vraag ik verbaasd.
“Harry, van People International. Ik kom even kennismaken. Jullie zijn geabonneerd op onze nieuwsbrief.”
Nee, Harry komt niet collecteren of om geld vragen. Het is voor het eerst dat een goed doel spontaan aanbelt bij ons. Ik loop al een tijdje mee, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Natuurlijk nodig ik hem uit om naar boven te komen. Hij legt nog even kort uit wat People International doet, drinkt met smaak zijn thee op en vraagt geïnteresseerd wat wij doen in ons dagelijks leven. Leuk!
Het 40-dagenproject van de Vineyard Church is boeiend. We draaien nu enkele weken mee met een Home Group. De groep bestaat uit dertien mensen die wekelijks op een doordeweekse avond bij iemand thuis komen. We beginnen met een korte videoboodschap van Tim Keller en bespreken daarna een hoofdstuk uit het boek. Het is een ontspannen en leuke manier om elkaar te leren kennen. Twee mensen komen uit Maleisië, vier uit Brazilië en vier uit Nederland waarvan één uit Caribisch Nederland en één een lange tijd in Egypte gewoond heeft. Een leuke cultuurmix levert verschillende soorten verhalen op.
Het boek ‘Gospel in Life’ vertelt over de visie van Tim Keller op de stad. Ik kan me er wel in vinden. Waar veel christenen de stad zien zoals Sodom en Gomorra, een broedplek van kwaad, ziet Keller de stad als Gods manier om mensen bij elkaar en tot bloei te brengen. In een stad heb je kunst, sport, literatuur, wetenschap (universiteiten), cafés en restaurants, etc.. De vraag die centraal staat: leef je voor jezelf of leef je voor de bloei van de stad? De weg die Keller voorschrijft is die van omzien naar elkaar, een hechte gemeenschap vormen en zodoende als christenen een alternatieve stad zijn. Dit sluit goed aan bij mijn visie op de stad en het maakt me enthousiast.
Groningen is, samen met Friesland, verantwoordelijk geweest voor de verkoop van zo’n 15.000 slaven (zeer voorzichtige schattingen). Dat vertelde dr. Alex van Stripriaan op een avond georganiseerd door het Groninger Forum een week voorafgaand aan de nationale herdenking van ons slavernijverleden. Dus niet alleen de hoge heren in Amsterdamse grachtenpanden zaten diep in dit onrecht, maar ook Groningers zijn verantwoordelijk voor het maken van mensen tot slaven en generaties durende uitbuiting. Het is weer één van de zoveel historische feiten die me in de overtuiging sterkt dat wij –afstammelingen van deze Nederlanders- dit onrecht moeten erkennen. Een week hiervoor liet de Raad van Kerken weten de schuld te erkennen. Nu de overheid nog.
Het boek dat ik aan de Tweede Kamerfractie van de ChristenUnie overhandigd heb, is geschreven door mensen van de Stichting voor Boete & Verzoening. Na meer dan dertig jaar reizen te hebben gemaakt naar voormalige koloniën van Nederland en West-Afrika, willen zij weten wat hun rol is op nationaal politiek niveau. Deze stichting wil hun kennis en ervaring graag inzetten op het gebied van het streven naar verzoening tussen Nederland en Suriname en Caribische Nederland.
Nadat ik kennis heb gemaakt met de voorzitter en penningmeester van deze stichting wordt besloten dat ik contact zoek met de Tweede Kamerfractie van de ChristenUnie. Het blijkt dat de ChristenUnie dit thema opgepakt heeft en in juni een rondetafelgesprek organiseert met het thema ‘150 jaar afschaffing slavernij’. De ChristenUnie neemt echt het voortouw in de politieke discussie.
Ook ik mag samen met twee mensen van Stichting voor Boete & Verzoening aanwezig zijn. De Kamervoorzitter en Kamerleden van enkele andere partijen zijn deze dag ook aanwezig. De bijdragen van mensen als mw. Joan Ferrier, dr. Glenn Helberg, mw. Eva Mabayoje, dr. Alex van Stripriaan en dhr. Quinsy Gario (later bekend geworden van zijn protest tegen Zwarte Piet bij Pauw&Witteman) zijn interessant en geven steeds aan: er dient een excuses van de Nederlandse Staat te komen voor de slavernij en het leed dat eruit ontstaan is. Over een aantal dagen zal vicepremier Asscher iets zeggen op de landelijke herdenking. Het is duidelijk dat de leidende figuren op dit gebied van Asscher (en meer nog van kroonprins Willem-Alexander) verwachten dat hij excuses gaat maken en niet met een ‘diepe spijt’ of iets dergelijks komt. Spijt heeft te maken met menselijke gevoelens en dat heeft de Nederlandse Staat niet. Spijt zou ook duiden op angst voor schadeclaims en dat mag een welgemeend excuses niet in de weg staan. Tegelijkertijd wordt gezegd dat de verwerking van het verleden niet afhankelijk mag blijven van het al dan niet uitblijven van een excuses door de Nederlandse Staat. ‘We zijn geen slachtoffers meer’.
Een excuses bleek te veel voor het kabinet. Er kwam een ‘diepe spijt en berouw’, een herhaling van 2001 maar dit keer uitgesproken op Nederlandse bodem in de nabijheid van nazaten van slaven. Desondanks vatte de Surinaamse president deze woorden op als een ‘excuses’ en vergaf ‘de kolonisator’. Namens Boete & Verzoening heb ik vervolgens een opinieartikel ingestuurd naar het Friesch Dagblad waarin wordt aangegeven dat excuses niet afdoende zijn. Krijgt dit debat een vervolg?
Een paar dagen hiervoor stap ik voor de tweede keer in mijn leven het Europees Parlement in. PerspectieF, ChristenUnie-jongeren, hebben een programma georganiseerd. We gaan op bezoek bij de ChristenUnie-fractie en ontdekken de brede en lange gangen van het parlement in Brussel. Het wordt een gezellige en leerzame dag.
Op de terugweg in de trein naar huis ontmoet ik Annette. We zitten naast elkaar in de trein en komen tot de ontdekking dat we allebei naar Groningen reizen. We raken aan de praat en zij ontdekt dat ik werk voor Home of Change, een organisatie die tegen mensenhandel en gedwongen prostitutie strijdt. Ik vertel over het prostitutiebeleid van de Gemeente Groningen en ik merk dat Annette ook begrijpt dat de lokale overheid de ogen sluit voor hedendaagse slavernij in de Groningse prostitutiebranche. Annette vertelt dat haar dispuut een manier zoekt om een jaar lang bezig te zijn met het thema mensenhandel en prostitutie. Zij vertelt dat haar dispuut zich vorig jaar structureel inzette voor thuis- en daklozen door maaltijden te koken. Deze maatschappelijk betrokken groep studenten wil zich concreet inzetten tegen gedwongen prostitutie! Maar eerst willen de studenten meer weten over deze onbekende wereld achter prostitutie. We spreken af om contact te houden en om na de zomervakantie af te spreken. Toch wonderlijk hoe ontmoetingen plaatsvinden!
Deze maand maak ik verder kennis met andere bestuursleden van Home of Change, schrijf ik een gastblog voor Home of Change, hou ik een betoog voor de PerspectieF-leden om ons komend jaar te richten op de strijd tegen gedwongen prostitutie onder onze leeftijdsgenoten (maar na beraad in het bestuur verliest het toch nog van de andere gekozen speerpunten) en ben ik bij het afscheid van Jan Hooikammer als pastor bij de Vrij Baptisten. Jan gaat samen met zijn vrouw Tilly en een aantal anderen missionair pionieren in Groningen. Verder zijn Lydia en ik deze maand 10 jaar samen! Een moment om bij stil te staan.
Tien jaar geleden vroeg ik Lydia of we zouden verkeren… We liepen toentertijd hand in hand langs de weilanden van Garmerwolde tot over onze oren verliefd op elkaar. We vieren het dit jaar door met z’n tweeën uit eten te gaan. We zijn nog steeds dolblij met elkaar en hebben het idee dat we elkaar beter kennen dan ooit. We hopen nog heel lang bij elkaar te blijven. Ook zijn we op het moment wat moe van het afgelopen jaar en willen er graag tussenuit. Saampjes. Weekje weg. Hand in hand. Wandelen. We gaan bellen naar het telefoonnummer op het briefje van Marieke!
>> Lees verder <<
No comments:
Post a Comment