Al een half jaar zijn Lydia en ik aan het exploreren op het gebied van roeping en missiewerk. De afgelopen maanden ben ik met vlagen ongeduldig. Het gaat me niet snel genoeg. Andere momenten vraag ik me af waar ik ben beland. Wat gaat het toch snel! Ik realiseer me dat we dit proces niet moeten forceren.
Cor moedigt me aan om te ontdekken wat mijn en onze roeping is. Met doorleefde wijsheid spreekt hij over het niet forceren en de tijd nemen en open staan voor omstandigheden. De verschillen die er tussen man en vrouw kunnen zijn op dit gebied. Juist doordat het niet de bedoeling is dat ik bij Cor in dienst kom, is het extra belangrijk dat we ons zelf geroepen weten met een specifiek verlangen. Daar waar we elkaar overlappen in roeping kunnen Cor en ik samenwerken. Tijdens de bijna losbarstende zomervakantie willen Lydia en ik extra tijd nemen om op te schrijven waar we lange termijn voor willen gaan.
Eerst gaan Lydia en ik een week op werkbezoek met Home of Change in Amsterdam. Deze werkweek begint op de zaterdag in Ede. Daar is op deze warme zomeravond een leuke kennismaking en lekkere barbecue met veel vrijwilligers van Home of Change. ’s Avonds rijden we door naar Amsterdam. De eerste nacht brengen we door bij vrienden. We stappen de volgende ochtend met hen mee de tram in naar de kerk; het schijnt dat Arie Boomsma ook regelmatig in deze kerk is. Ondanks dat een oudere dame door de warmte in het kerkgebouw onwel wordt, gaat de dienst na een korte onderbreking door. De dominee vraagt de gemeente om de ambulancebroeders die ieder moment het plein op kunnen komen hun werk te laten doen. Er wordt in de zaal gegniffeld: welke brave christen zou het werk van deze ambulancebroeders willen beletten?! Het is een heerlijke, zonnige zondag. Na een lekkere lunch, vertrekken Lydia en ik naar ons logeeradres in hartje Amsterdam.
De onschuldigheid die op deze zondag centraal stond, staat in schril contrast met ons bezoek aan de Wallen. Jonge vrouwen met een dode blik in hun ogen die afgestompte mannen wenken, maar ook complete gezinnen die aapjes kijken. Op deze warme zomerdag nemen toeristen foto’s van de vrouwen in ondergoed. Studenten moedigen elkaar aan, met een biertje in de hand, om ‘naar de hoeren’ te gaan. Een stelletje dat gezamenlijk uit een deur komt en weet ik wat gedaan heeft. Ik loop hier rond in een plek die me doet denken aan de schimmige wereld van Stromboli, het heerschap die Pinokkio gevangen nam. Het grote publiek smult van het gezellige, onschuldige poppentheater, maar achter de schermen gaat het er heel anders aan toe. Het enige waar het slachtoffer mee bezig is, is dat zijn neus groeit als hij liegt en steeds verder vastzit in het web van zijn en andermans leugens. Pinokkio wordt in een kooi gezet en krijgt niets van het verdiende geld. Pinokkio is door twee stromannen verhandeld. Net zoals veel prostituees onder valse voorwendselen verhandeld worden, de leugens waar zij in vastzitten, de schaamte, de vele duizenden euro's die hen afhandig wordt gemaakt... De overeenkomsten met Pinokkio zijn legio.
Toenmalig Amsterdamse wethouder Asscher luidde de noodklok vanwege dwang en misstanden in zijn eigen stad. Er is een grote schoonmaak gehouden, zeggen de media. Voor het oog is er echter niets veranderd. Het romantische beeld dat de mannen als de vrouwen vanuit pure vrije wil tot deze daden komen, wat bijvoorbeeld in Baantjer naar voren komt, kan ik hier niet ontdekken. Ik denk aan Stromboli en het web van leugens.
We lopen ’s avonds laat weer richting onze logeerplek en lopen, net buiten het Wallengebied, een oudere man tegen het lijf. Hij loopt zijn woning uit en is bijzonder loslippig. We hebben een sterk vermoeden dat hij een paar glaasjes te veel op heeft. De avondlucht is warm, maar het koelt al af. Deze man heeft behoefte aan aanspraak; even een praatje maken. Zijn halve geschiedenis komt voorbij (hij is in de jaren ’70 hier komen wonen, etc., etc.) en hij probeert indruk te maken met niet-alledaagse woorden. Hoe kan het dat deze man hier al tientallen jaren woont en blijkbaar zoveel behoefte heeft aan contact dat hij drie mensen uit Noord-Nederland zo vastklampt? Ik realiseer me dat het ene (geen diepgaande contacten) het andere teweegbrengt (niet omzien naar elkaar) of in de hand werkt (seksslavernij).
Het doet me denken aan onze eigen wijk. In onze eigen straat, waar anonimiteit aan de orde van de dag is, zijn een aantal weken terug op een nacht minimaal drie meisjes van 16 en 17 jaar in een lege flat gevonden die door een Italiaanse pooier gedwongen werden tot seks. Een Stromboli actief in Beijum. Onlangs sprak ik een expert dat dit nog maar het topje van de ijsberg is, omdat de politie te weinig middelen heeft. Vorige week liep ik een middag door de wijk met Kamil, een afstudeerder Sportstudies van de Hanzehogeschool Groningen. Wat wonen er veel mensen in Beijum! Er wonen meer dan 13.000 mensen, maar wanneer ik kris kras door de wijk wandel, realiseer ik me meer wat dit getal betekent. Veel straten, veel hoekjes en buurten, veel woningen, veel gezinnen en huishoudens. Heel veel gezichten. Beijum is, samen met Lewenborg, de meest kinderrijke buurt van Groningen. Te bedenken dat algemene statistieken leren dat 1 op de 5 meisjes voor het 16e levensjaar seksueel geweld heeft meegemaakt, wordt de nood in deze wereld zichtbaar. Het topje van de ijsberg!
Kamil is er in de wijk voor een heel ander onderwerp. Sinds februari begeleid ik Kamil die onderzoek doet naar buitenfitness in Nederland en specifiek of en hoe het aansluit bij de Groningse wijk Beijum. In het kader daarvan laat ik hem de potentiële plekken voor buitenfitness in de wijk zien. Het idee is dat mensen gratis in de buitenlucht kunnen werken aan hun fysieke gezondheid. Op een middag in de week dat we in Amsterdam zijn, krijg ik een berichtje dat hij geslaagd is! Het maakt me blij voor hem.
Naast het bezoeken van organisaties die strijden tegen mensenhandel in Amsterdam, spreek ik deze week ook af met een bestuurslid van de Surinaamse DOE-partij die in Nederland is (erg gezellig en nuttig!), een oud-collega die op basis van giften werkt in Noord-Amsterdam (veel herkenning over en weer) en een oud-klasgenoot van de basisschool (erg gaaf om hem weer te spreken en te zien dat het erg goed met hem gaat).
Op een andere ochtend spreken Lydia en ik af met Brigitte van Serve the City, een organisatie die een beweging van vrijwilligerswerk op het oog heeft. Typisch aan Serve the City is dat het laagdrempelig is, het is de ideale mix van met een grote groep en een klein team werken en het verbindt vrijwilligers aan bestaande instellingen. Brigitte is in Amsterdam begonnen en organiseert jaarlijks diverse events waarbij onze hoofdstad overspoeld wordt met vrijwilligers. Er is veel enthousiasme van de foto’s af te lezen. Veel mensen willen best iets goeds doen, maar waar begin je? Serve the City geeft een antwoord.
Een aantal jaar geleden vroeg ze me of ik in Groningen een lokale Serve the City wil opstarten. Ik kan dat niet alleen, heb ik haar gezegd. Wel ben ik erg enthousiast. Cor zei in februari ook de meerwaarde te zien van Serve the City in Groningen en wil er concreet mee aan de slag. Brigitte vraagt wanneer Cor en ik hier mee willen beginnen. Dat weet ik niet, vertelde ik haar, want Cor denkt vaak in langere processen. Toch Cor maar even vragen, bedenk ik me.
Deze week merk ik dat dusdanig moe ben dat Lydia en ik denken dat ik overwerkt ben. Daarom bel ik een ontmoeting met het bestuur van Cor in Zwolle af. De volgende dag bezoeken Lydia en ik 's avonds vrienden die in Amsterdam wonen. Het wordt een ontspannen avond.
Wanneer we terug zijn van de werkweek en daarna de vakantie, ben ik nog steeds moe. Ik besluit rustig aan te doen. Wel spreek ik in augustus met Jelly af. Zij verricht samen met een interkerkelijke vrouwengroep bezoekwerk onder de vrouwen die in de provincie Groningen in de prostitutie werken. Haar tweelingzus heb ik wel eens ontmoet, waardoor Jelly vertrouwd overkomt. Jelly zelf heb ik echter nooit ontmoet, alhoewel zij in een kerkelijk filmpje zit dat ik bedacht en geregisseerd heb om kerkleden de maatschappij in te krijgen. De passie straalt van haar af. Ik heb er geen spijt van dat ik met haar heb afgesproken. Het is fijn om iemand te ontmoeten in mijn eigen woonplaats met hetzelfde hart voor prostituees. We besluiten om contact te houden!
Het weekend voorafgaand aan de vakantie bezoeken we mijn schoonmoeder haar verjaardag en ook beginnen we met inpakken voor de vakantie. Het antwoord dat we vernamen toen ik belde naar het telefoonnummer die Marieke ons gaf, was sfeerverhogend: we kunnen gratis tien dagen op een prachtige locatie aan het Balatonmeer in Hongarije verblijven! Dat betekent dat we de tijd hebben om te concretiseren wat onze missie wordt. En bovenal dat we de tijd hebben om heerlijk te ontspannen.
>> Lees verder <<
No comments:
Post a Comment