In een treincoupé zitten allerlei soorten mensen. Jonge mensen, waartoe ik mezelf nog reken, en oudere mensen. Mensen die zich aan de regel van de stiltecoupé houden en mensen die erg enthousiast en sociaal zijn en hun mond niet gesloten kunnen laten tegenover hun medereizigers. Zo zit er een groep dames op leeftijd, ik schat in de zeventig, die de hele rit vanaf Hoogeveen tot Amersfoort kletsen over allerlei onderwerpen die ik niet zou hebben aangeroerd. Rechts van hen zit een jongen met een koptelefoon ogenschijnlijk rustig naar buiten te kijken, maar aan de kleding te zien zal het, vergeef mijn vooroordeel voor zwartdragende en depressief ogende jongeren, heavy muziek zijn.
Iedere reiziger heeft zijn eigen bestemming. Ik ben op reis naar Doorn voor een sollicitatiegesprek bij een evangelisatieorganisatie. Er zitten enkele haken en ogen aan deze functie, zo wordt bevestigd tijdens het gesprek. Daarom weet ik niet of ik daar wel aangenomen wil worden! Het wordt een reis waarin ik mijn nervositeit goed voel en een gesprek waarin mijn zenuwen de overhand spelen.
Waarom heb ik gesolliciteerd op een functie die ik niet ambieer? Een vriend wees me op de vacature en omdat ik overal op reageerde wat er voorbij kwam, meende ik er goed aan te doen ook hierop een sollicitatiebrief los te laten. In de afgelopen maanden was ik er goed in geslaagd om op veel vacatures te reageren, maar het was de andere partij niet gelukt mij één keer uit te nodigen. Toen ik bij Agapè, de evangelisatieorganisatie van Nederland, wel werd uitgenodigd, heb ik toch toegezegd in een sollicitatiegesprek 1) vanwege dat het misschien toch iets zou kunnen zijn en 2) vanwege dat ik ervaring op deed in het voeren van zo’n sollicitatiegesprek.
De functie betrof die voor een junior communicatiemedewerker die maandelijks dezelfde activiteiten zou uitvoeren, namelijk het interviewen van collega’s voor het interne magazine en werkzaamheden aangaande het intranet. Ik viel bij de gedachte aan deze werkzaamheden al in slaap. Bovendien zouden Lydia en ik moeten verhuizen zonder dat we een salaris kregen, want die zouden we zelf moeten vergaren onder familie, vrienden en bekenden. In het fondswerven werden we dan wel weer begeleid. Dit kantoorwerk is een roeping.
Gedurende dit traject werd er iets in me wakker wat vanaf mijn kindertijd aanwezig is. Een diep verlangen om van betekenis te zijn voor de maatschappij door mijn talenten in te zetten, flexibel hoe God me leidt. Omdat ik zelf de kracht van het Evangelie gemerkt heb in mijn leven, zou ik daar mijn leven aan willen geven. Dat klinkt groots, maar in het dagelijkse leven krijgt het z’n eigen kleine, alledaagse vorm.
Daarom ben ik in de afgelopen maanden betrokken geraakt bij een budgetspel, waar mensen spelenderwijs hun valkuilen op financieel gebied ontdekken en samen met de andere bordspelers tips uitwisselen hoe de huishoudpot beter te beheren.
Daarom ben ik betrokken geraakt bij Salmagundi Living, een sociale onderneming die meubels ontwerpt en herontwerpt en medewerkers begeleidt die elders niet aan een baan komen.
Daarom heb ik het burgerinitiatief gesteund om gratis fitness in de openbare ruimte te krijgen in onze wijk; deze maand is de werkgroep officieel gestart.
Daarom ben ik ingegaan op het verzoek vanuit Suriname om informatie in Nederland te vergaren hoe ombudswerk op te zetten.
Op de terugweg in de trein besefte ik dat de toekomst open ligt. Waar zouden Lydia en ik over een half jaar zijn? Omdat Lydia en ik geloven dat God actief met ons leven bezig is, willen we geen deuren sluiten die God geopend heeft. Gaan we naar Doorn verhuizen? Het overheersende gevoel is niet of het avontuur gaat beginnen, maar hoe!
>> Lees verder <<
No comments:
Post a Comment