Diamanten in Matapica

Terwijl diverse libelles om de boot heenvliegen, schieten we de waterlellies in het uitgestrekte moeras voorbij. De drijvende eilandjes vormen een houvast voor struikjes, voedsel zoekende vogeltjes en vele soorten kleine dieren. Het landschap doet me denken aan het verhaal 'De Reddertjes' uit  1977 waarin het weesmeisje Penny met haar teddybeer gevangen werd gehouden in een vervallen raderstoomboot omgeven door de kaaimannen Nero en Brutus. Medusa, wie Penny gevangen hield, was door hebzucht gedreven om schatrijk te worden. Ook het moeras waar ik ben, wordt bewoond door kaaimannen. De kleiachtige, drappige omgeving met iets te veel ongedierte en blubsie om als mens een prettig bestaan op te kunnen bouwen ademt op bepaalde momenten eenzelfde sfeer als het kinderboekje van Walt Disney vele jaren terug. Wie weet wordt ook hier in Matapica een schat met een bijzondere glinsterende diamant bewaard...

Aangekomen op het strand, waar een soort van uit de kluiten gewassen klimplant het vol schelpen gevulde strand bedreigt, worden we geleid naar een overdekte kampeerplek met toiletten zonder bril, douche zonder douchekop en water zonder leiding. Een grote regenton fungeert als het enige te gebruiken water, terwijl een generator de benodigde elektriciteit genereert.

Op het menu staat een maaltijd met onder meer gele rijst, Zuid-Afrikaanse vis uit de omliggende moerassen en groentes. Daarna lopen we, terwijl de zon haar laatste zonneschijnen over de aarde uitgiet, over het door het zoute oceaanwater steeds verder veroverende strand op zoek naar bevallige schildpadvrouwtjes. Na een fiks eind stevig door wandelen ontdekt onze boodsman, gids, facilitair medewerker, cateraar en nog veel meer in één persoon, een eieren werpend schildpad. De intimiteit werd voelbaar toen het ongeveer twee meter doorsnede tellende schildpad doelgericht mijn foto's schietende iPhone uit m'n handen slaat. Ben ik een bedreiging voor haar privacy? De slagkracht van dit beschermende diersoort verbaast me.

Na nog een schild dragend gedrocht te hebben aanschouwd, lopen we, met het wonder van de natuur nog op ons netvlies, de enthousiaste muskieten trotserend het strand af, het woud door, op weg naar de laatste attractie van de dag. De gids zou zich diezelfde nacht ontpoppen als crocodile hunter.

Terugblikkend op het voor het eerst een kaaiman te hebben vastgehouden (wat toch echt anders is als het vasthouden van een willoze baby; alhoewel beide niet in zijn voor een constructieve conversatie), kwam ik met een zakje bananenchips, met boven mij een viertal kleine hagedissen
die zich tegoed deden aan rondzwermende muskieten, van deze krokodillenervaring bij.

Terugdenkend aan de, gemakshalve te noemen, vliegvissen met hun twee paar ogen, die ik de volgende ochtend heb vergezelt op een zwemtochtje in de Atlantische Oceaan, kijk ik nog even naar die stoere foto met mijzelf in de hoofdrol met een levensgevaarlijke kaaiman in mijn handen. De ogen van het dier met een leerachtige huid lijken op diamanten. Het zijn gele, glinsterende diamanten...