De Tweede Kamer stemde deze week in met een wet die mensen strafbaar maakt… omdat ze hier zijn. Mensen zonder papieren, vaak niet in staat terug te keren, worden gecriminaliseerd enkel om hun aanwezigheid. En ook wie hen helpt, onderdak biedt, voedsel deelt, warmte toont, kan voortaan vervolgd worden.
De politie zelf spreekt van grote zorgen over de uitvoerbaarheid. Ze noemt de wet contraproductief en stelt ronduit dat het ingaat tegen de rechtsstaat om mensen in nood níét te helpen.
Niet alleen de bijna tweederde van het parlement dat voor deze wetten stemde, loopt nu in de pas met de grootste vreemdelingenpester van de Kamer. Ook wie tegenstemde, deed dat vaak met halve overtuiging: de hulpverlener mag niet worden gestraft. Prima. Maar het idee dat de vreemdeling zelf onschuldig is, werd zelden werkelijk verdedigd. En dáár zit het diepere probleem.
Wie bepaalt hier nog wat recht is?
In de Bijbel staat: “De vreemdeling die bij u woont, zult u behandelen als een geboren Israëliet; gij zult hem liefhebben als uzelf” (Leviticus 19:34). Jezus zegt zelfs: “Ik was een vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen” (Mattheüs 25:35).
Dat zijn geen suggesties. Dat is opdracht. En niet alleen voor gelovigen. Dit zijn woorden die elke samenleving zouden mogen dragen. Het is de grond onder het diaconaat: mensen helpen die geen helper hebben. Dat hoort geen misdaad te zijn. Dat hoort het hart van de rechtsstaat te zijn.
Maar wat gebeurt er intussen in Den Haag?
De Raad van State, uitvoeringsorganisaties, mensenrechtenadvocaten — allemaal genegeerd. In een haastige procedure werd een wet doorgedrukt die raakt aan de fundamenten van onze samenleving. Goed bestuur? Ammehoela.
Jurist en voormalig raadsheer Ybo Buruma waarschuwde al: als democratie geen grenzen meer kent, snijdt zij de rechtsstaat de keel af. Precies dat is nu gaande.
En dus is dit een moment van morele helderheid. Van gewetensvol leiderschap. Niet alleen van politici, maar ook van gemeenschappen. Van mensen van goede wil. Want het zijn juist geloofsgemeenschappen, inloophuizen, buurthuizen en gezinnen die een tegenverhaal kunnen leven. Die laten zien dat liefde sterker is dan angst.
Dit is Missio Dei: meewerken aan Gods wereld van recht, humaniteit en vooruitgang.
Dit is het moment waarop we niet alleen wetten naleven, maar bovenal luisteren naar ons geweten — en kiezen voor het leven.
Dat wens ik ook de politici in de toxische kaasstolp van harte toe.
No comments:
Post a Comment